Is páiste na farraige mé. Is I mí lúil ar bhád iascaireacht idir Inis Mór agus Ros a Mhíl a
rugadh mé. Mi an t-uisce má chreideann tú i gcomharthaí na Sloidiaca. Táim comportach
leis an bhfarraige ó thús mo shaol. Is í m’áit shabhálta í agus is aoibhinn liom a bheith ar
an uisce.
Cúpla bhlian ó shin cheannaigh mé mo chéad bháidin seoil. Van DerStad álainn a bhí init.
Bhí sí cóirithe I gcomhair seoltoireacht aonarach agus tháinig gach aon líne arais go dit an
teach sitúradh. Bhí gléas teicniúil den scoth uirthi freisin.
Dhíol sean mairnéalach ón Fhrainc an bád liom. Bhí seisean ag éiri as. Dúirt mé leis go
mbeadh an Fhrainc mar a ceann scribe do mo chéad aistear.
Chaith muid píosa le chéile ag malartu scealta agus gaire go minic. D’inis sé dom faoi na
h-eachtraí a mbíodh aige le Polyanna. Sin í an t-ainm a bhí ar an mbád a bhí ar píosa beag
stain maisithe. Ach nior thaiitn an t-ainm sin liomsa. agus bhain mé an t-ainm den bád
agus bhronn mé air mar chuimhneachéin é. Barr Éisc an t-ainm nua a bhí ar innitn agam
do mo sheod nua.
Theip orm an t-ainm nua a chuir uirthi sula ndeachaigh mé amach ar an hfarraige. D’hfág
mé Knightstown ar Oileann Valencia Co. Ciarrai ar lá chomh brea agus a hfaca tú riamh.
Ach nuair a shroich mé an t-aigean oscailte chas mé ar dheis agus chroch mé mo sheol i
dtreo na Gaillimh cuan mo bhaile hféin. Bhí an t-aisear abhaile thar barr gan aon stró. Tar
éis cuan Luimní a thrasnú bhí chomhluadar clann mór deilf agam go hfada le oileann
Arainn. Nuair d’iompaigh mé an bád i dtreo cuan na gaillimhe chrui mo cairde nua
taispeántas iontach galánta ar siúl, ag léim thar an báid.
Shilhfea go rabhadhar díreacht ag fagáil slán agam agus a ghuí sábaltacht orm agus iad
ag lanacht ar aghaidh ó thuaidh.
Shroich mé an Cladach um noin agus ceangail mé suas le on a baoi mór. Bhí mé tuirseach
craochta ach bhí mé an sasta liom hféin. Lá ar na mhárach tharla sé go raibh an aifrinn
cuimheachain mó mhaithir ar siúl. Thainig sé chuigim nuair a bhí sí ar leaba a bháis agus
ar a de déirneach, d’impigh sí orm gealluint dí nach dtógfainn an baidin go an Fhrainc.
B’hféidir gurbh é guí deireanach mo mháthair an fáth gur chas mé ar dheis chun dul
abhaile agus an aile in áit casadh ar chlé i dtreo na Fraince. Rinné mé dearmad an t-ainm
nua a gur ar an mbád agus mé a hfáil reidh dun turas fada . Tá ifos ag gach duine go bhfuil
mairnealaigh ar fad pisroigheach agus mar gheall ar seo scríobh mé ‘Barr Éisc’ le peann
luaidhe ós cionn an doras sular sheas mé ar thalamh itrim.
Nuair a bhí an teaghlach le chéile tharla sé go bhfuil alairm mo thrúir dearthaireacha ag
an am ceana. Bhí said ar dhualgaf don serbhis baid tarrthala RNLI. Bhí stoirm an mhór ag
teach isteach ón Atlantach agus bhí bád iascaireachta in trioblóid. Rinné said deiifr go dít
an bád tarrthárla agus amach leo ar an hfarraigh. Ní dhéanfaidh dearmad go deo ar an
oíche sin. Bhí tonnta ollmhora ag briseadh ar an háillte agus ag léim í dtreo na spéire. Bhí
gleo gach toinne mar bhlaosc toirní. Bhí trua agam do na mairnéalaigh bhocta ar bhord an
bháid iascaireachta an oíche uafásach sin. Bhí eagla an domhain orm i dtaobh mó triúr
dhearthaireacha agus iad ag dul amach ar an bhfarraige chun iad a shábháil. Ní riabh ach
mí amháin imithe ó bháisaigh ar máthair. Bheadh sé an chruálach don clan, triúr mac a
chailleadh an oíche sin. Chuir muid paidir chuig Mam agus Naomh Nioclás, iad a tabhairt
abaile slán sábháilte.
D’hfeagair Dia ar bpaidreacha, ach thóg an Stoirm Mór mo bháidin gan ainm go tóinn
poill. Mar a deir an seanhfocal, ‘Ní feidir ainm bád a athrú agus i faoi uisce baite’ agus
nach ifor í.