Fadó, Fadó, sular rugadh an abhainn is faide sa tir seo bhí tobar ann darbh ainm Tobar
Connla, áit ina raibh naoi crainn coill ina seasamh timpeall a mbéal. Lig siad titim bhur cnó
síos agus bhí na brádain sna tobar ag fanacht leo.
Go leor daoine a chuala faoin dtobar, ó chuala siad faoin mbrádan ón scéal eile ina bhfuair
Fionn MacCumhall óg ‘An t-Eolas’. Bhí cáilin óg ann, ó blianta fada ó shin, roimh an
laochrí MacCumhall, a chuala faoin Tobar Connla. Chuala sí má itheann aon duine na
brádain ón tobar faoi na naoi crainn coill faigheann sé eolas faoi gach rud mar is iad na
brádain feasa.
Sinann, ab ea an cáilin óg seo, iníon Lodan Luchair Glan ó na Tuatha de Danann.
Bronnadh ailieacht, grástulact agus gach rud deas uirthí ach bhí ‘Feasa an domhain’
uaithí. Cáilin fionn agus dathula í, bhí guth binn aici, beola ar dáth an rós aici agus bhí cail
aici mar an cáilin is deasa sa tir ach ní leor sin di.
Mar sin, chuaigh sí go Tobar Connla , áit ina raibh sé srutháin ag piobarnach agus
abhainn a deanamh dóibh, Béadh seacht ar fáil go luath, abhainn nios faide agus nios
laidre ná an chuid eile acú.
Chuala sí go raibh an t-uisce lán súilíní laidre, na brádain sleamhain agus deacair a
tharraingt. Chuala sí cé go bhféidir fear an brádán a tharraingt, an brádán a ithe, an feasa
a fháil, cé go bhféidir fear dul isteach sa doire an tobar sin ní raibh cead ar bith, i mbaol a
scriosta, ag bean. Níor thug sí aon aird ar na rabhaidh mar bhí an ‘Feasa gach rud’ uaithí.
Chuaigh sí go dtí an dtobar. Bhí súilíní an t-uisce ag meascadh ard. Tharraing sí an
brádán as an dtobar. Bhí súilíní an t-uisce ag meascadh níos airde. Lás sí tíne chun an
brádán a chócaráil. Bhí súilíní an t-uisce ag meascadh níos airde. Bhlais sí an t-iasc. Bhí
súilíní an t-uisce ag meascadh níos airde. Bhí sceitimini áthais uirthi mar bhí ‘Feasa an
domhain’ aici ar feadh noméid. Bhí súilini an t-uisce ag meascadh níos airde. Rugadh an
seacht srutháin agus rith sí tuibe te tapa. Chruth an abhainn is faide sa tír seo agus thóg
sí an cáilin go dtí an bhfarraige.
D’ainmnigh an abhainn i ndiaidh an cáilin, an tSionainn, agus mar seo ní dhéanfaímid
dearmad ar Sinann. D`ainmnigh an áit ina rugadh an tSionainn, Pota an tSionainn, an áit a
lás sí tine chun an brádan a chócáráíl sular mhúch an tobar an tine agus an cáilin.
Deireann daoine gur ceacht a bhí ann do Sinann, bhí gach rud aici ach ní raibh buíochas
aici, bhí an mian leí ‘Feasa an domhain’ a fháil. Fuair sí é. Ansin bhí sé togtha uirthí.
Deireann daoine eile gurbh ‘Feasa an domhain’ ar Fionn MacCumhaill agus ní raibh sé ar
aon duine eile. Mar sin bhí ar an srútháin é a tarringt ó Sinann. Deireann daoine eile gurbh
í an t-Sionann, Sinann, agus gurbh beandia í, a thug na brádáin agus ‘An Feasa’ do gach
duine mar níl sé le fear amhain nó le cúpla fir.
Is séanscéal é seo agus tá a lán scéalta eile cosúil leis, scéalta ina bádh cáilíní san uisce
agus ansin rugadh abhainn, Boann, Eithne, agus Beandiathe eile. B’fheidir go raibh na fir
a scriobh na scealta sios ag athrú iad mar ag an am seo bhí an tir ag athrú ó Oileán na
Beandithi Draíochta go hOileán na Naomh agus na nÓllúna. B’fheidir go bhfuil an t-uisce
ag meascadh ard aris.